خبرنامه وب سایت:
یکی بود یکی نبود. این داستان زندگی ماست.همیشه همین بوده. یکی بود یکی نبود ...
برایم مبهم است که چرا در اذهانمان "با هم بودن و با هم ساختن" نمی گنجد؟
و برای بودن یکی، باید دیگری نباشد.
هیچ قصه گویی نیست که داستانش این گونه آغاز شود، که یکی بود، دیگری هم بود ... همه با هم بودند.
و ما اسیر این قصه کهن، برای بودن یکی، یکی را نیست می کنیم.
از دارایی، از آبرو، از هستی. انگار که بودنمان وابسته به نبودن دیگریست.
انگار که هیچ کس نمیداند، جز ما. و هیچ کس نمی فهمد جز ما.
و خلاصه کلام اینکه : آنکس که نمی داند و نمی فهمد، ارزشی ندارد، حتی برای زیستن.
و متاسفانه این هنری است که آن را خوب آموخته ایم.
هنر "بودن یکی و نبودن دیگری" !!!
دوست دارم از استاد خود اجازه ای بطلبم و در محضر ایشان باز هم شاگردی کنم و مطلبی را اضافه نمایم .
خدارو سوگند یاد میکنم از وقتی این مطلب را خواندم و در وبلاگ گذاشتم غصه های شب فرزندان خود را با یکی بود یکی دیگه هم بود آغاز کردم - البته با خنده های قشنگ بچه ها مواجه میشدم و با زبان شیرینشان مرا نقد می کردند و میگفتند که اینگونه نیست باید گفت یکی بود یکی نبود! عرضم اینجاست درد ما در خرمشهر این است به نوعی همه با این مصیبت درگیریم تحمل رشد کسی را نداریم و با پیشرفت دیگران احساس ناخوشایندی به ما دست میدهد ، ظرفیتها پایینه ، تحمل نقدها را نداریم و من به نوبه خودم عرض میکنم باید در این زمینه کار کرد و جوانانی را برای تصدی امور با این رفتار و اخلاق تربیت کرد و امور را به دست آنان سپرد . به امید رهایی از همه مشکلات با ظهور حضرت مهدی (عج)...
نظرات شما عزیزان:
برچسب‌ها: